Η Πινακοθήκη των ανευθύνων

    Εγκαινιάστηκε πρόσφατα στην πόλη μας η συλλογική έκθεση του εικαστικού ομίλου στην Δημοτική Πινακοθήκη. Δόθηκε αρκετή δημοσιότητα και αρκετές φωτογραφίες διανεμήθηκαν στον τύπο όπου δέσποζε για μία ακόμη φορά ο εκπρόσωπος της νυν Δημοτικής αρχής.

Ποιο το άτοπο; Που το κατακριτέο; Θα μπορούσε να αναρωτηθεί ένας καλοπροαίρετος σχολιαστής. Δεν είναι προς τιμήν της Δημοτικής Αρχης η ανάδειξη μιάς ελπιδοφόρας συλλογικής προσπάθειας συμπολιτών μας που εμμένουν σε χαλεπούς καιρούς να κοινωνούν δημιουργικά τις αγωνίες και τα ερωτηματά τους μέσω της τέχνης;
Και δεν θα ήταν χρήσιμο να προβληθεί αυτή η προσπάθεια στο χώρο της Δημοτικής Πινακοθήκης σε άμεσο και δημιουργικό διάλογο με τις δημιουργίες μεγάλων εικαστικών Καρδιτσιωτών όπως του Γιολδάση και του Βαλταδώρου; Δεν αναδεικνύεται έτσι μια συνέχεια καλλιτεχνικής δημιουργίας στον τόπο μας, «πριμοδοτείται», ίσως, η απαρχή μιάς «σχολής» και δίδεται και ένα έναυσμα στις πιο νέες γενιές να αντιληφθούν την ενασχόληση με την τέχνη ως δημιουργική διέξοδο σε δύσκολους και ασταθείς καιρούς;

   Θα μπορούσε. Αμφιβάλω, όμως, αν όλα τα παραπάνω απασχόλησαν, έστω και ως πρωτόλειες σκέψεις την νυν Δημοτική Αρχή. Γιατί όταν ξύσεις λίγο την επιφάνεια του σκηνικού το οικοδόμημα καταρρέει Γιατί όταν έχεις όραμα σε βάθος για την ανάδειξη της πολιτιστικής έκφρασης ως απάύγασμα των δημιουργικής αγωνίας για τη θέση του ανθρώπου στον κόσμο, προσπαθείς να χτίσεις σε βάθος και δημιουργείς δομές.

   Όμως, τουλάχιστον, στον τομέα των εικαστικών, πίσω από τις φωτογραφίες των εγκαινίων υπάρχουν ερείπια. Τα εργαστήρια τέχνης, τα φυτώρια, με κακοπληρωμένους εργαζόμενους και παντελή έλλειψη καλλιτεχνικής ταυτότητας, ουσιαστικά δεν λειτουργούν. Η Πινακοθήκη , αποκομμένη από τον έξω κόσμο και ουσιαστικά λόγω έλλειψης  τηλεφωνικής σύνδεσης αλλά και μεταφορικά, χωρίς θέρμανση, με κτιριακά προβλήματα που καθιστούν επισφαλή την συντήρηση των έργων, στέκεται ένα ανενεργό οικοδόμημα. Και βέβαια κανείς δεν ενδιαφέρεται. Και βέβαια το πρόβλημα δεν είναι τα χρήματα αλλά το έλλειμμα καλλιτεχνικού και εν τέλει πολιτικού οράματος.

Δεν μπορείς να οργανώνεις γιορτές χωρίς δομές. Γιατί τότε οι γιορτές χάνουν το βάθος της δημιουργικής συνεύρεσης που τις κάνει να πάλλονται και να δημιουργούν μετατοπίσεις και γεγονότα και καταλήγουν σε φανφάρες με μόνο στόχο την ατομική κενόδοξη προβολή.

   Δυστυχώς αυτή είναι η πάγια τακτική ΄και στρατηγική της Δημοτικής Αρχής σε όλους τους τομείς και όχι μόνο στα εικαστικά και τον πολιτισμό. Δυστυχώς εκφράζει την κυρίαρχη νοοτροπία δεκαετιών που μας οδήγησε εδώ. Δυστυχώς τους ανεχόμαστε, δήθεν τους προσπερνάμε μειδιώντας αλλά μπορεί και να εμποτίζομαστε από την ασθένεια τους.

Ας αναλάβουμε την ευθύνη  της αισθητικής μας, του πολιτισμού, του τόπου, των ζωών μας. Ας διεκδικήσουμε τις αληθινές γιορτές μας.

της Μπαρμπατσάλου Μαρίας 

μέλους της ΚΑΡ.ΠΟ.Σ